وحدت اسلامي در شرايطي از مبرم ترين نيازهاي جامعه اسلامي مطرح مي شود که جدايي ها و ظهور جرياناتي آتشين کيان جهان اسلام را تهديد مي کند.تقريب مذاهب اسلامي، پيش از دوره اخير در نتيجه تلاش و پايمردي مصلحان بزرگ و آرزومند وحدت اسلامي مطرح گرديد.بي گمان اگر جدايي و تفرقه اي وجود نداشت و خطر تفرقه و نزاع و آتش تعصب هاي مذهبي نبود، و اگر ضرورتي عيني و سرنوشت ساز و سوء استفاده دشمنان نبود اين عالمان آگاه و دلسوز موضوع تقريب را مطرح نمي کردند. درباره تقريب سخن هاي بسيار گفته شده، اما آنچه امروز طرح آن بايسته به نظر مي رسد، طرح عوامل وحدت بخش، راه بردهايي که مي تواند به وحدت و يکپارچگي جهان اسلام بينجامد و زمينه هاي تحريک، درگيري و جنگ هاي فرقه اي را خنثي کند.در قرآن مجيد سخن از وحدت و مذمت اختلاف به ميان آمده و خطرات آن بازگو شده است. با بررسي اين آيات به خوبي عوامل وحدت بخش را مي توان به دست آورد. زادگاه اختلاف از نظر قرآن در ميان حاملان دين و از سوي برخي عالمان بسته انديش است، آنان هستند که گاه به جاي فروکاهش دادن اختلاف ها و نزديک کردن افکار و انديشه، زمينه هاي رويارويي را فراهم مي سازند و با سطحي نگري، طرح موضوعات سست وبي پايه، برگزاري جلسات موهن، استنادبه احاديث ضعيف، همواره هيزم اختلاف راانباشته مي سازند، وبه تعبيرقرآن: ما تَفَرَّقُوا إِلاَّ مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ.( شوري /۱۴)، باآگاهي به اختلاف دامن مي زنند.
به همين دليل کساني مانند علامه طباطبايي اختلاف در ميان فرقه هاي ديني را بر خلاف فطرت و برخاسته از روح تجاوزگري مي داند.(الميزان، ج۲، ص ۲۴-۱۲۲). تشويق به وحدت و پرهيز از اختلاف در صورتي موثر است، که عوامل اختلاف شناسايي شود و با راه حل هاي مثبت در جهت وحدت گام برداشته شود.
برای خواندن کامل متن به ادامه مطلب مراجعه کنید.
اگر قبلا ثبت نام کرديد ميتوانيد از فرم زير وارد شويد و مطلب رو مشاهده نماييد !